Verwondering
Nu kijk ik soms met verwondering naar mezelf en waar en wie ik nu ben en waardeer ik juist de ruimte en stilte. Voor een tijdje onderdeel van een gemeenschap die slechts 100 inwoners telt. De eigenaresse van het het huisje is een van de families die hier wonen. Praat ik met de een dan is het iemands neef, praat ik met de ander dan is dezelfde persoon broer of zwager. De gemeenschap is onderdeel van het dorp Muonio met alle winkels die ik nodig heb. En waar ik dankzij het onderhoud aan mijn bus en het voer voor Fynn nieuwe mensen leer kennen. De eigenaresse van de winkel met hondenspullen en -voer blijkt ‘toevallig’ mijn overbuurvrouw te zijn iets verder langs het meer. De mensen zijn nieuwsgierig naar die vreemdeling met geel kenteken op de bus.
Noaberschap
En terwijl ik met mijn langlaufski’s over mijn schouder naar de oude school loop om samen met de buurvrouw te gaan langlaufen, valt mijn oog op de tekst ‘New Holland’. Ik glimlach, want net op dat moment mijmer ik over de vergelijking met het dorp Windesheim waar ik twintig jaar geleden kwam wonen. Geen winkels, maar wel een school en een dorpshuis met een rijk verenigingsleven. Kangosjärvi is mijn New Holland voor nu. Ook hier overheerst ruimte en stilte. Een gemeenschap waar een persoon zorgt voor het onderhoud van een track van vijf kilometer, dat ook nog eens is verlicht! Eén persoon die op deze manier in de winter skiwedstrijden in de gemeenschap mogelijk maakt en in de zomer hardloopwedstrijden. Naoberschap in optima forma.
Marlou Gulikers