“Lapland wil put a spell on you!”. Het waren de woorden die ik voor vertrek in de winter van 2020/2021 hoorde. Als gevolg van Corona had ik onverwachts een leven als digital nomad gecreëerd. Een term die ik pas leerde kennen toen iemand mij zo noemde en ik al maanden dat leven leidde. Alleen met herdershond Fynn in het hoge Noorden van Fins Lapland en toch in verbondenheid. Een ritme geleid door donker en licht. Een wekker was dankzij het uur tijdsverschil niet nodig. Moeiteloos sliep ik langer tijdens de poolnachten waarbij de zon niet boven de horizon komt.
Verrast was ik dat de slaap gaandeweg minder werd toen het licht terugkeerde. Als vanzelf volgde mijn lichaam het ritme van de natuur met alle uitersten. Ik had mijn agenda zo gepland dat ik altijd een lunchwandeling op sneeuwschoenen kon maken in het kort durende daglicht. Hier op 66 graden noorderbreedte is er tussen 10 december en 10 januari alleen lang schemerlicht. Maar dankzij de sneeuw (lumi in het Fins) ervaarde ik het donker veel lichter.
