Drie jaar geleden kreeg mijn hond Fynn de diagnose pannus – een auto-immuunziekte aan het hoornvlies, met blindheid als mogelijk gevolg. Zonlicht werd ineens een vijand en zware oogzalf de enige oplossing – levenslang. Toch voelde dat niet kloppend. Waarom reageerde zijn lichaam zo? Ik wilde het begrijpen. Niet onderdrukken, maar de onzichtbare storm kalmeren.
Zo begon mijn zoektocht. Niet tegen het lichaam in, maar met het lichaam mee. Vanuit het vertrouwen dat de natuur nooit tegen ons is en dat het lichaam altijd zoekt naar evenwicht. Onderweg leerde ik luisteren naar de taal van het lichaam. Niet in woorden, maar in signalen. Fluisterzacht, maar helder. Over grenzen die voelbaar worden, verbinding die om aandacht vraagt – en de subtiele lijn tussen wat te veel is en wat werkelijk voedt.
