5 december 2016, een dag voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik had het Mika gevraagd: ‘Laat mij weten als je hulp nodig hebt en ik de dierenarts moet bellen. En zorg ervoor dat de boodschap zó duidelijk is dat ook ik het begrijp’. Het moment dat hij tegen mij kwam aanzitten voor ruggesteun wist ik dat het nabij was. De kracht kan kiezen.
Een dag later was daar die maandagochtend 5 december waarin het leek of hij in woorden tegen mij sprak. De boodschap was kristalhelder en de keuze om de dierenarts te bellen moeiteloos in dat ene moment. Maar ik herinner mij ook de ongekende ontreddering, het gevoel van leegte, de ervaring dat dood ‘slechts’ een fysiek einde is en de les hoe we afgestemd kunnen raken op collectief verdriet. Een aantal dagen later verscheen al even een glimp van vertrouwen dat mijn hart zich zou kunnen openen voor een nieuw hondenmaatje. Alle ervaringen waren er soms tegelijkertijd en creëerden chaos.
