Comfortzone

Kiezen

Twee jaar eerder was ik met mijn jeugdliefde getrouwd, in Finland. Volledig in een wit outdoor-outfit met sledehonden, gewoon omdat het ook anders kan. Vanuit mijn schijnbare comfortzone had ik mij in mijn afkeur-ontwijk-strategie ondertussen afgezet tegen wat normaal of de norm was. Mijn pogingen om erbinnen te passen, hadden mij geen blijer mens gemaakt en het afzetten tegen leek nog de meest effectieve keuze. Trouwen had ik betiteld als burgerlijk en toch koos ik ervoor. Maar dan op z’n minst anders dan anders en zo geschiedde. Met een select groepje vrienden, beide ouders en onze hond Mika werd het een bijzondere dag. Een dag met ook mixed emotions, want wiens leven was dit eigenlijk?

In het land dat zich kenmerkt als ‘cultural lone wolf’, voelde ik mij een lone wolf en wilde niets liever dan terug naar de comfortzone van mijn vertrouwde wereld.

In een zoektocht naar het antwoord ging ik de daaropvolgende zomer voor het eerst alleen op pad. Een maand Finse taal en cultuur studeren, voorbij de grenzen van mijn comfortzone. Op het station werd ik opgehaald door de jongen wiens appartement ik huurde. Zwijgzaam liep ik naast hem door Jyväskylä, in gedachten verzonken over mijn keuze. Met tranen in mijn ogen zat ik een dag later achter een computer op zoek naar een ticket terug. Want hoe dapper de strijder in mij soms ook overkwam, ik was allesbehalve zelfverzekerd. Dat kon ook bijna niet voor iemand die meester was in het naar zichzelf kijken door de ogen van anderen. In het land dat zich kenmerkt als ‘cultural lone wolf’, voelde ik mij een lone wolf en wilde niets liever dan terug naar de comfortzone van mijn vertrouwde wereld.

Onervaren reiziger

Op pad met een rugzak en plan: een wandeling van 30 kilometer met overnachting in een hut. Een groots plan voor iemand die tot die zomer bang was om alleen te zijn. Buiten mijn comfortzone en op de grens van de leer- en paniekzone. Ik had spullen geleend en een muts meegekregen voor de ochtenden die verraderlijk koud konden zijn. Navigeren was als onervaren reiziger nog niet mijn sterkste punt. Halverwege de route veranderde het weer en begon ik te twijfelen of ik de juiste keuze had gemaakt bij een splitsing. Alsof het lot ermee speelde, kwam ik de eerste mensen van die dag tegen in tegenovergestelde richting. Ze bevestigden dat ik goed liep en wensten mij een fijne wandeling. De nacht sliep ik onrustig alleen in de hut met de geluiden die ik buiten hoorde, maar super trots arriveerde ik de volgende dag op mijn bestemming.

De nomade werd in de jaren die volgden deels een digital nomad en leerde rust kennen door keuzes te maken voorbij de grenzen van ‘hoe heurt het eigenlijk’.

Finland was bij ons allebei onder de huid gaan zitten en we besloten naar het land van de 1000 meren te verhuizen om daar een trainingscentrum te beginnen. Stretching de comfortzone. In die tijd had ik nog een jaarcontract bij een internationale energiegigant. Maar met mijn hart ondertussen elders, vond ik het fair naar mezelf en de organisatie om het jaarcontract te beëindigen. Ik belde voormalig werkgever Gemeente Zwolle of ze werk voor mij hadden. De vraag bleek precies de juiste timing te hebben en het werd het begin van LUMI. LUMI omdat naast de edelstenen, sneeuw (lumi in het Fins) en licht (lumen) mij inspireert en lichter leven en werken de missie werd.

Meer blogs lezen ter inspiratie?

• Digital nomad
• De moed van imperfectie
• De kunst van aandacht